چهلمین روز کشته شدن دانش آموزان کاج

 سر زمین ما همچنان کشتار‌گاه افراد مُلکی و بی‌گناهان است. در افغانستان با وجود که ظاهرا گفته میشود جنگ های مسلحانه تمام شده و جغرافیای این کشور صد‌درصد در کنترول حکومت سرپرست است؛ ولی هنوز هم هیچ فردی اینجا احساس امنیت نمی‌کنند.

اینجا هر روز و هر ساعت قتل عام و در اثر انتحار و انفجار، قتل های زنجیره‌ای و مرموز، تبدیل به یک فرهنگ شده و هیچ‌جای امنی برای زندگی کردن پیدا نمی شود.

خونریزی، کشتار و ترور در ادامه‌ای سلسه قتل عام های پیشین که بی‌شمار اند، مصداق آشکار نسل‌کشی قوم هزاره است.

نسل کشی که هر بار عاملان آن از مکان های نا معلومی و با شکل مشکوک و مرموز مسئولیت آن را به عهده می‌گیرند.

مردم افغانستان در این میهن، دیگر حتا توانی برای فریاد زدن، اشکی برای ریختن و سخنی برای گفتن ندارد.

گویا گوش انسانیت کر؛ و چشم انسانیت کور شده است که این فریاد ها را نستیده و این خون ها را ندیده.

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

افغانستان در زنجیر جهل؛ وقتی طالبان با آگاهی می‌جنگند

تصویر
اینکه افغانستان در چنین برهه‌ای از تاریخ خود، به جای پیشرفت، در تاریکی جهل فرو رفته است، نه‌تنها یک تراژدی بلکه یک خیانت آشکار در حق نسل‌های آینده است. در دنیایی که دانش و مهارت، معیار پیشرفت کشورها شده، طالبان زنان و دختران را از ابتدایی‌ترین حق انسانی‌شان، یعنی آموزش، محروم کرده‌اند. تصور کنید، در حالی که کشورهای دیگر بر سر توسعه فناوری‌های پیشرفته رقابت می‌کنند، در افغانستان هنوز هم بحث بر سر این است که آیا دختران اجازه دارند به مکتب بروند یا نه! بدتر از آن، طالبان که خود جز جهالت چیزی در چنته ندارند، تازه دریافته‌اند که اداره‌هایشان با سیلِ بی‌سوادانی پر شده که حتی خواندن و نوشتن را بلد نیستند. این حقیقت تلخ، باری دیگر نشان می‌دهد که دشمنی طالبان با دانش و آگاهی، صرفاً یک سیاست نیست، بلکه بخشی از ماهیت فکری و ایدئولوژیک آن‌هاست. آنان نه‌تنها آموزش دختران، بلکه هرگونه تفکر مستقل را تهدیدی علیه سلطه خود می‌دانند. اما این سرکوب نمی‌تواند برای همیشه ادامه یابد؛ تاریخ نشان داده که آگاهی را نمی‌توان برای همیشه در زنجیر نگه داشت.
بیشتر بخوانيد

درد مشترک، صدای خاموش ما

تصویر
نمی‌دانم چرا گاهی بی‌هیچ دلیل روشنی، ناگهان چیزی در درون آدم می‌شکند. حال آدم از درون به‌هم می‌ریزد، انگار موجی از اندوه، بی‌اجازه، تمام تار و پود وجودت را دربر می‌گیرد. هرچقدر تلاش می‌کنی لبخند بزنی، امیدوار باشی، پیش بروی، باز هم غم و اندوهی نامرئی پشت سرت قدم برمی‌دارد، سایه به سایه، سنگین‌تر از همیشه. می‌کوشی که با کلمات رنجت را مهار کنی، با واژه‌ها اندکی آرام شوی، اما در تکاپوی کلمات و هم‌سویی با رنج، خودت را گم می‌کنی. کلمات گاهی تسکین‌اند و گاهی تیغ؛ گاهی پلی‌اند میان تو و جهان، و گاهی سدّی بزرگ میان تو و آرامش. انگار این اندوه تنها اندوهِ من نیست. اندوهی‌ست که در چشم‌های همه‌مان خانه کرده؛ در زنان شهر، در کودکان خسته، در پیرزن‌هایی که نان شب را نمی‌دانند از کجا بیاورند، در جوان‌هایی که آرزوهایشان را تا گور حمل می‌کنند. چهره‌ها خسته‌اند، خالی‌اند، و اگر لبخندی هم می‌زنند، شاید فقط نقابی باشد برای هزار درد پنهانی که در سینه می‌پرورانند. در ظاهر، من خوشحالم؛ شغلی دارم، در بیرون از خانه کار می‌کنم، فعال و مستقل به‌نظر می‌رسم. اما گاهی این‌همه درد و غم که در اطرافم می‌چرخد، مرا...
بیشتر بخوانيد

صندوق رویا های سوخته؛ سر نوشت دانشجویان دختر در افغانستان

تصویر
ساره، دختری ۲۶ ساله و دانشجوی طب، از رنجی می‌گوید که پس از ممنوعیت تحصیل برای دختران، روز و شبش را تلخ کرده است. او اکنون در خانه، از دیدگان مردم دور و در تنهایی، با دردهای بسیار می‌جنگد. ساره با لحنی اندوهگین، دل پردردش را باز می‌کند: "دانشگاه همه چیز من بود. از کودکی رویای داکتر شدن را در سر می‌پروراندم. می‌خواستم به مردم محروم و دورافتاده روستاهای افغانستان کمک کنم؛ دانشگاه تنها جایی بود که به من اجازه می‌داد تا این رؤیا را عملی کنم. هر شب، وقتی سرم را روی بالش می‌گذاشتم، با خودم فکر می‌کردم که صبح دوباره بیدار شوم، بیک کتاب‌هایم را بردارم و به کلاس بروم. از دید من، آن کلاس‌ها و درس‌ها، مسیر روشنی به آینده‌ای پر از امید بودند. همیشه بیک کتاب‌هایم را صندوق رؤیاهایم می‌نامیدم، پر از کتاب‌هایی که هر کدام‌شان برایم دری به دنیایی جدید می‌گشودند. هیچ‌گاه از درس خواندن خسته نمی‌شدم. هر شب تا دیر وقت در سکوت خانه به مطالعه می‌پرداختم، حتی وقتی همه در خواب بودند. برای من، رسیدن به این هدف، همانند نفس کشیدن بود. در خیال خود، لباس سفید دکتری را به تن می‌کردم و با لبخن...
بیشتر بخوانيد