افغانستان در زنجیر جهل؛ وقتی طالبان با آگاهی می‌جنگند

اینکه افغانستان در چنین برهه‌ای از تاریخ خود، به جای پیشرفت، در تاریکی جهل فرو رفته است، نه‌تنها یک تراژدی بلکه یک خیانت آشکار در حق نسل‌های آینده است. در دنیایی که دانش و مهارت، معیار پیشرفت کشورها شده، طالبان زنان و دختران را از ابتدایی‌ترین حق انسانی‌شان، یعنی آموزش، محروم کرده‌اند. تصور کنید، در حالی که کشورهای دیگر بر سر توسعه فناوری‌های پیشرفته رقابت می‌کنند، در افغانستان هنوز هم بحث بر سر این است که آیا دختران اجازه دارند به مکتب بروند یا نه! بدتر از آن، طالبان که خود جز جهالت چیزی در چنته ندارند، تازه دریافته‌اند که اداره‌هایشان با سیلِ بی‌سوادانی پر شده که حتی خواندن و نوشتن را بلد نیستند. این حقیقت تلخ، باری دیگر نشان می‌دهد که دشمنی طالبان با دانش و آگاهی، صرفاً یک سیاست نیست، بلکه بخشی از ماهیت فکری و ایدئولوژیک آن‌هاست. آنان نه‌تنها آموزش دختران، بلکه هرگونه تفکر مستقل را تهدیدی علیه سلطه خود می‌دانند. اما این سرکوب نمی‌تواند برای همیشه ادامه یابد؛ تاریخ نشان داده که آگاهی را نمی‌توان برای همیشه در زنجیر نگه داشت.

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

یک مرز، دو جهان: زن بودن در آن‌سو آزادی، در اینسو اسارت

تصویر
ما با تاجیکستان هم‌مرزیم، و نه‌تنها مرزهای جغرافیایی، بلکه تار و پود فرهنگ، زبان و رسوم نیز ما را به هم پیوند داده است. اما این مرز، تنها خطی روی نقشه نیست؛ بلکه به دیواری بدل شده که زندگی زنان را در دو سوی خود، به دو واقعیت کاملاً متفاوت تقسیم کرده است. در تاجیکستان، زنان آزادانه در جامعه حضور دارند. آنان با موهای باز، در برابر دوربین‌ها سخنرانی می‌کنند، در صف نخست کنفرانس‌ها می‌نشینند، و بی‌هراس در خیابان‌ها قدم می‌زنند. برایشان درس خواندن، کار کردن، و در تصمیمات بزرگ زندگی نقش داشتن، حق مسلم و طبیعی است، نه یک آرزوی دور از دسترس. آن‌ها هر روز صبح که از خانه بیرون می‌آیند، می‌دانند که جایگاهشان در جامعه محفوظ است و صدایشان شنیده می‌شود. اما در آن‌ سوی این مرز، در سرزمین افغانستان، زنان سرنوشتی تلخ و تاریک را تجربه می‌کنند. اینجا، خانه برای بسیاری از زنان نه امنیتی برای آرامش، بلکه قفسی برای خاموشی است. زندگی در پستوی خانه، در پس پرده‌ها، دور از چشم جامعه، برایشان نه یک انتخاب، بلکه یک اجبار است. زنان این سرزمین نه در خیابان‌ها، نه در دانشگاه‌ها، و نه در صحنه‌های تصمیم‌گیری دیده می...
بیشتر بخوانيد

درد مشترک، صدای خاموش ما

تصویر
نمی‌دانم چرا گاهی بی‌هیچ دلیل روشنی، ناگهان چیزی در درون آدم می‌شکند. حال آدم از درون به‌هم می‌ریزد، انگار موجی از اندوه، بی‌اجازه، تمام تار و پود وجودت را دربر می‌گیرد. هرچقدر تلاش می‌کنی لبخند بزنی، امیدوار باشی، پیش بروی، باز هم غم و اندوهی نامرئی پشت سرت قدم برمی‌دارد، سایه به سایه، سنگین‌تر از همیشه. می‌کوشی که با کلمات رنجت را مهار کنی، با واژه‌ها اندکی آرام شوی، اما در تکاپوی کلمات و هم‌سویی با رنج، خودت را گم می‌کنی. کلمات گاهی تسکین‌اند و گاهی تیغ؛ گاهی پلی‌اند میان تو و جهان، و گاهی سدّی بزرگ میان تو و آرامش. انگار این اندوه تنها اندوهِ من نیست. اندوهی‌ست که در چشم‌های همه‌مان خانه کرده؛ در زنان شهر، در کودکان خسته، در پیرزن‌هایی که نان شب را نمی‌دانند از کجا بیاورند، در جوان‌هایی که آرزوهایشان را تا گور حمل می‌کنند. چهره‌ها خسته‌اند، خالی‌اند، و اگر لبخندی هم می‌زنند، شاید فقط نقابی باشد برای هزار درد پنهانی که در سینه می‌پرورانند. در ظاهر، من خوشحالم؛ شغلی دارم، در بیرون از خانه کار می‌کنم، فعال و مستقل به‌نظر می‌رسم. اما گاهی این‌همه درد و غم که در اطرافم می‌چرخد، مرا...
بیشتر بخوانيد