مرتضی همچنان ناپدید است

 مرتضا کریمی، در 11 میزان (3 اکتبر)، همراه و همگام با ما در #مزارشریف اعتراض کرد. گلویش بغض داشت و فریاد می زد: «ما را نکشید، ما بی گناهیم.» ساعتی بعد ناپدید شد و تا امروز از او اطلاعی در دست نیست. هشتگ از مرز ده میلیون گذشت، اما مرتضی زنده است؟ 

او دانشجوی دانشکده ژورنالیزم دانشگاه بلخ و از ساکنان اصلی دایکندی بود. او به اعتراض پیوست تا به قتل عام دختران و پسران دانش آموز در آموزشگاه کاج اعتراض کند. طالبان او را به چه جرمی ناپدید کردند؟


#StopHazaraGenocide



نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

افغانستان در زنجیر جهل؛ وقتی طالبان با آگاهی می‌جنگند

تصویر
اینکه افغانستان در چنین برهه‌ای از تاریخ خود، به جای پیشرفت، در تاریکی جهل فرو رفته است، نه‌تنها یک تراژدی بلکه یک خیانت آشکار در حق نسل‌های آینده است. در دنیایی که دانش و مهارت، معیار پیشرفت کشورها شده، طالبان زنان و دختران را از ابتدایی‌ترین حق انسانی‌شان، یعنی آموزش، محروم کرده‌اند. تصور کنید، در حالی که کشورهای دیگر بر سر توسعه فناوری‌های پیشرفته رقابت می‌کنند، در افغانستان هنوز هم بحث بر سر این است که آیا دختران اجازه دارند به مکتب بروند یا نه! بدتر از آن، طالبان که خود جز جهالت چیزی در چنته ندارند، تازه دریافته‌اند که اداره‌هایشان با سیلِ بی‌سوادانی پر شده که حتی خواندن و نوشتن را بلد نیستند. این حقیقت تلخ، باری دیگر نشان می‌دهد که دشمنی طالبان با دانش و آگاهی، صرفاً یک سیاست نیست، بلکه بخشی از ماهیت فکری و ایدئولوژیک آن‌هاست. آنان نه‌تنها آموزش دختران، بلکه هرگونه تفکر مستقل را تهدیدی علیه سلطه خود می‌دانند. اما این سرکوب نمی‌تواند برای همیشه ادامه یابد؛ تاریخ نشان داده که آگاهی را نمی‌توان برای همیشه در زنجیر نگه داشت.
بیشتر بخوانيد

درد مشترک، صدای خاموش ما

تصویر
نمی‌دانم چرا گاهی بی‌هیچ دلیل روشنی، ناگهان چیزی در درون آدم می‌شکند. حال آدم از درون به‌هم می‌ریزد، انگار موجی از اندوه، بی‌اجازه، تمام تار و پود وجودت را دربر می‌گیرد. هرچقدر تلاش می‌کنی لبخند بزنی، امیدوار باشی، پیش بروی، باز هم غم و اندوهی نامرئی پشت سرت قدم برمی‌دارد، سایه به سایه، سنگین‌تر از همیشه. می‌کوشی که با کلمات رنجت را مهار کنی، با واژه‌ها اندکی آرام شوی، اما در تکاپوی کلمات و هم‌سویی با رنج، خودت را گم می‌کنی. کلمات گاهی تسکین‌اند و گاهی تیغ؛ گاهی پلی‌اند میان تو و جهان، و گاهی سدّی بزرگ میان تو و آرامش. انگار این اندوه تنها اندوهِ من نیست. اندوهی‌ست که در چشم‌های همه‌مان خانه کرده؛ در زنان شهر، در کودکان خسته، در پیرزن‌هایی که نان شب را نمی‌دانند از کجا بیاورند، در جوان‌هایی که آرزوهایشان را تا گور حمل می‌کنند. چهره‌ها خسته‌اند، خالی‌اند، و اگر لبخندی هم می‌زنند، شاید فقط نقابی باشد برای هزار درد پنهانی که در سینه می‌پرورانند. در ظاهر، من خوشحالم؛ شغلی دارم، در بیرون از خانه کار می‌کنم، فعال و مستقل به‌نظر می‌رسم. اما گاهی این‌همه درد و غم که در اطرافم می‌چرخد، مرا...
بیشتر بخوانيد

صندوق رویا های سوخته؛ سر نوشت دانشجویان دختر در افغانستان

تصویر
ساره، دختری ۲۶ ساله و دانشجوی طب، از رنجی می‌گوید که پس از ممنوعیت تحصیل برای دختران، روز و شبش را تلخ کرده است. او اکنون در خانه، از دیدگان مردم دور و در تنهایی، با دردهای بسیار می‌جنگد. ساره با لحنی اندوهگین، دل پردردش را باز می‌کند: "دانشگاه همه چیز من بود. از کودکی رویای داکتر شدن را در سر می‌پروراندم. می‌خواستم به مردم محروم و دورافتاده روستاهای افغانستان کمک کنم؛ دانشگاه تنها جایی بود که به من اجازه می‌داد تا این رؤیا را عملی کنم. هر شب، وقتی سرم را روی بالش می‌گذاشتم، با خودم فکر می‌کردم که صبح دوباره بیدار شوم، بیک کتاب‌هایم را بردارم و به کلاس بروم. از دید من، آن کلاس‌ها و درس‌ها، مسیر روشنی به آینده‌ای پر از امید بودند. همیشه بیک کتاب‌هایم را صندوق رؤیاهایم می‌نامیدم، پر از کتاب‌هایی که هر کدام‌شان برایم دری به دنیایی جدید می‌گشودند. هیچ‌گاه از درس خواندن خسته نمی‌شدم. هر شب تا دیر وقت در سکوت خانه به مطالعه می‌پرداختم، حتی وقتی همه در خواب بودند. برای من، رسیدن به این هدف، همانند نفس کشیدن بود. در خیال خود، لباس سفید دکتری را به تن می‌کردم و با لبخن...
بیشتر بخوانيد