کابل بلاگ - فریادی از دلِ تاریکی

 صبح چهار شنبه آسمان نیمه ابری بود ، بوی خوش و ادغام‌آور بهار را حس می‌کردم . پنجره های اتاقم را باز گذاشته بودم تا اندکی از سکوت و آرامشی که در آسمان می‌دیدم لذت ببرم . زنگ ساعت به صدا در آمد ولی در وجود من شوری برای بلند شدن نبود . تا هفت ماه قبل زنگ ساعت مرا شاد می‌ساخت و به من یاد آور می‌شد که عجله کن و امروز را فراتر از دیروز رقم بزن .  زنگ ساعت نواخته شد تا بگوید ؛ صبح دیگری در شهری فرو رفته در ظلمت آغاز گردیده . همت کن  دوام بیاور و امیدوار باش. یادم می آید که سال گذشته چند روز پیش از شروع سال جدید و با آمد آمد جشن نوروز ، همه مردم  بگونه های مختلف  به پیشوای سال جدید آمادگی می‌گرفتند ، از خانه تکانی گرفته  تا تازه کردن رنگ خانه و خرید وسایل جدید . در شهر  نیز آمادگی های خاصی جهت برگزاری جهنده بالا و میله گل سرخ گرفته می‌شد . اما امثال دیگر خبری از آن شادی ها نیست ‌‌و مردم بر علاوه اینکه توان خرید چیزی را ندارد لوازم و  داشته های  شان را نیز به فروش می‌رساند  تا باشد اندک نان خُشک بدست بیاورد . هر چند که در گذشته نیز وضع اقتصادی م...

18 حوت 1400 عکس: رسانه‌های اجتماعی. نویسنده: بهار(اسم مستعار) این اواخرا در کابل، حکومت نظامی ا‌ست و طالبان امکان حداقلی از آرامش در حریم خصوصی را نیز خصمانه از مردم گرفته اند. طالبان برای تصرف یگانه سرمایه‌ی مردم که حرمت و حریم خصوصی آنان است، دست به کار شده‌اند.  با کفش‌های کثیف‌شان وارد خانه‌هایی می‌شوند که مردم در آن‌جا دمی از هجوم تباهی پناه می‌برند و می‌آسایند، استراحت و عبادت می‌کنند. طالبان در این یورش‌های روزانه، کودکانی را تلاشی می‌کنند که هیچ نقش و درکی از جنگ و تفنگ ندارند. طالبان با مظنون قلمداد کردن کودکان و این تلاش‌های خودسرانه، زخمی به آنان می‌زنند که قدر مسلم، تا مدت‌ها از ضمیر و ذهن روان آنان پاک نخواهد شد. آنان با مظنون پنداشتن کودکان و اعمال خشونت با تجاوز به حریم آنان، در واقع بقا و بازتولید چرخه‌ی خشونت و انتقام‌خواهی را تضمین می‌کنند. من با تاریخ و کارنامه‌ی طالبان آشنایم. فریب بازی‌های روانی و ادعاهای کذایی‌شان را درباره‌ی مردم‌دوستی و وطن‌پرستی‌شان نمی‌خورم. من می‌دانم که آنان دشمن میهن مایند و مسئله‌ی اساسی و بنیادین‌شان نیز در افغانستان اراده‌ی معطوف به ...