تصویری که چون کابوس تلخ ، برای همیشه در ذهنم باقی خواهد ماند !

 تصویری که چون کابوس تلخ ، برای همیشه در ذهنم باقی خواهد ماند !

روز یک شنبه  ،21  دسامبر ، با تفاوت که فصل  زمستان است،  هوای مزار شریف نرمال  و ابری بود و بوی خوش  باد را حس میکردم  . اما این زیبایی فضا را فقط میتوان از پُشت پنجره تماشا کرد و برای استشمام بوی مطبوع این فضا تنها میتوان کنار پنجره نشست . در حالیکه کنار پنجره نشسته بودم و خودم را در دل سکوت سنجاق کرده بودم ، مادرم کنارم آمد . به مادرم گفتم ، چی میشد که این حق را میداشتیم تا این چنین فضای زیبا را  در بیرون از خانه و در یک مکان تفریحی سپری می نمودیم ؟ 

مادرم از شنیدن این حرفم غم بزرگی به چشمانش متموج شد و برایم گفت ، اگر فردا چنین فضای بود حتما تورا به تفریح میبرم.

فردای آن روز ، دوشنبه 22  دسمبر ، اتفافا هوا همانند روز گذشته دل انگیز بود .بعد از خوردن صبحانه مادرم برایم گفت آماده شوم تا به تفریح برویم . من با شادمانی و بی آنکه دلهره و ترس از طالبان را به یاد بیاورم آماده شدم . با مادرم راهی شهر شدیم ، شهر همچنان خسته و غمگین و فرو رفته در دل سکوت بود . آنچه که بیشتر به چشم میخورد نیروی های طالب مجهز به اسلحه ها  و آن نگاه های ضد زن بود .

حدود چهار ماه و یا هم بیشتر از آن ، از ایجاد حکومت طالبان در افغانستان میگذرد و این اولین باری است که با مادرم به تفریح آمدم آن هم به زبباترین مکانی که دوستش دارم . روضه حضرت علی ، یک مکان مقدس است که دارای یک باغ بزرگ نیز است . قبل از آمدن طالبان در مزار شریف ، مردم معمولا روزهای جمعه با خانواده های خود به این در  می آمدند . اما با آمدن طالبان این مکان به روی رفت و آمد همزمان زنان و مردان مسدود شد . حالا در یک هفته دو روز یعنی ، روز های دوشنبه و چهار شنبه را برای زنان اختصاص داده است تا به این مکان مقدس بیاید. در این دو روز هیچ مردی حق ورود به اینجا را ندارد .

خوب به هر حال ، من خوشحال بودم و سعی داشتم که آمدن دراین مکان دلیلی باشد برای چند لحظه خوش بودنم .

وقتی داخل باغ روضه شدم ، چشمانم را بستم و اندکی نفس عمیق کشیدم  و سعی داشتم که جای چند لحظه خوشی امروزم را هیچ غمی نگیرد و آمدن اینجا بهانه ای باشد برای چند لحظه خوشی ام .

اینجا چندتن از زنان کُهن سال که از آشناهای مادرم است نیز بود . مادرم اغلب خوش دارد که با هم سن و سالش باشد ، چندتن از زنان با مادرم کنارهم جمع شدند و نشستن .

من به تنهای در اینجا قدم میزدم ، اینجا دیگر لذت قبلی اش را نداشت . درختان همه خشکیده بودند ، حوض های این باغ خالی از آب بود و آنچه که  در این حوض ها دیده میشد خاک و برگ های  درختان و کثافات  بود ، از مرغابی های این حوض که به فضای این باغ زیبایی خاصی بخشیده بود ، خبری نبود .

فضای اینجا غمگین مینمود ، زنان با برقع در این باغ گشت و گذار میکردند . و دیگر از  آن شادمانی ها ،  زنان و دختران با لباس های رنگ رنگی خبری نبود .تنها صدای شادمانی کودکانی که بیخبر از آنکه در این شهر چی اتفاقی افتاده ، اندکی فضای سکوت را شکسته بودند.

عساکر طالبان ، به گفته خود شان ، جهت تامین امنیت زنان در اطراف روضه مستقر بودند .

لحظه ای روبروی باغ روضه نشستم و سعی داشتم که زیبایی های گُمشده این مکان را دریابم . اما جز سکوت و زنان برقع پوش و نیروی های طالبان ، چیزی دیگری دیده نمیشد .

چند لحظه ای گذشت که یکی از نیروی های طالب با سر و ضع نا منظم مجهز با اسلحه که یک کودک نیز همراهش بود در صحن روضه آمد .آهسته آهسته که نزدیکم شد ، دیدم که کودک نیز مجهز با اسلحه است و در ضمن تلفون به گوش کودک بود . این کودک   ظاهرا معلوم میشد که پسر طالب است . سرباز طالب کودکش را تحریک میکرد که کسی را پُشت تلفون تهدید کند ، وقتی صدای کودک را شنیدم که گفت ، جای و مکانت را بگو که بیایم بکشمت ، از پیش من زنده نخواهد ماندی  و حتما تو را به قبرستان میفرستم .

در آن لحظه هیچ کس و دیگر هیچ صدای نمیتوانست چنان تاثیری بر من  داشته باشد .

احساس غریب و غمِ بزرگی در من تلنبار شده بود. 

چیزی سنگینی ، گلوله ای از اندوه ، نا امیدی ، و وحشت  میخواست در درم منفجر شود .

خودم را در یک مکان تاریک و سرد و وحشت احساس کردم .

تصویر کودک خوردسال مجهز با اسلحه   در حالیکه از پئشت تلفون کسی را تهدید میکرد ، برای همیشه در ذهنم باقی خواهد ماند .