روز جهانی حقوق بشر ، و خشونت های پایان ناپذیر علیه زنان در افغانستان !

 به عنوان یک دختر ، آنچه را که به عنوان حقوق خودمیشناسم  ، حق کار ، تحصیل ، فعالیت های اجتماعی ، درنهایت حرمت گذاشتن به موجودیتم به عنوان یک انسان از  سوی مردان .

اما متاسفانه که  بدست آوردن ابتدایی ترین حق در جامعه مردسالار افغانستان همواره   دشوار بوده است .

 در طول بیست سال گذشته زنان زیادی با مبارزه و حق طلبانه خویش،  نقش کار آفرینی را در جامعه ایفا کرده بود اند .

سه ماه قبل زندگی زنان اندکی به روال نورمال پیش میرفت ، نهادهای حامی زنان وجود داشت که در راس آن زنان حضور فعال داشتند ،  ظاهر شدن زنان  در پرده های تلویزیون،  و حضور دختران در مکاتب و دانشگاه ها ، صحبت کردن زنان و دختران از یک آینده درخشان ، این همه امیدی تازه به زندگی ما میبخشید . قطار زندگی ما که بسوی یک آینده بهتر  در  حرکت بود ، ناگهان به یک کابوس تلخی مبدل شد

دهم اگست ، روزی که سر نوشت زندگی زنان نشستن در پستوی خانه شد .

بهبود وضعیت حقوق زنان ، بر میگردد به کارکرد نهاد های آموزشی ، زیرا نهاد های آموزشی در تولید ، باز تولید و ترویج ارزش ها نقش اساسی را دارد . نهادهای آموزشی هم میتواند ارزش جدید را خلق کند ، و همچنان میتواند در جامعه نهادینه نماید ، زیرا نهاد های آموزشی یکی از مهمترین کانال های اجتماعی شدن میباشد .

طالبان در نخستین روز های حاکمیت شان در افغانستان ، نخست زنان را از حق آموزش محروم ساختند . مکاتب ودانشگاه ها به روی دختران مسدود شداند 

و صدای داخواهی زنان برای بدست آوردن ابتدایی ترین حق شان از  سوی طالبان ، با خشونت و گلوله پاسخ داه شد 


اکنون زندگی برای من و هزار دختر افغان ، تبدیل به یک لحظه ای تلخی شده است ، زندگی که آینده ای  آن نشستن در پستوی خانه است 





نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

افغانستان در زنجیر جهل؛ وقتی طالبان با آگاهی می‌جنگند

تصویر
اینکه افغانستان در چنین برهه‌ای از تاریخ خود، به جای پیشرفت، در تاریکی جهل فرو رفته است، نه‌تنها یک تراژدی بلکه یک خیانت آشکار در حق نسل‌های آینده است. در دنیایی که دانش و مهارت، معیار پیشرفت کشورها شده، طالبان زنان و دختران را از ابتدایی‌ترین حق انسانی‌شان، یعنی آموزش، محروم کرده‌اند. تصور کنید، در حالی که کشورهای دیگر بر سر توسعه فناوری‌های پیشرفته رقابت می‌کنند، در افغانستان هنوز هم بحث بر سر این است که آیا دختران اجازه دارند به مکتب بروند یا نه! بدتر از آن، طالبان که خود جز جهالت چیزی در چنته ندارند، تازه دریافته‌اند که اداره‌هایشان با سیلِ بی‌سوادانی پر شده که حتی خواندن و نوشتن را بلد نیستند. این حقیقت تلخ، باری دیگر نشان می‌دهد که دشمنی طالبان با دانش و آگاهی، صرفاً یک سیاست نیست، بلکه بخشی از ماهیت فکری و ایدئولوژیک آن‌هاست. آنان نه‌تنها آموزش دختران، بلکه هرگونه تفکر مستقل را تهدیدی علیه سلطه خود می‌دانند. اما این سرکوب نمی‌تواند برای همیشه ادامه یابد؛ تاریخ نشان داده که آگاهی را نمی‌توان برای همیشه در زنجیر نگه داشت.
بیشتر بخوانيد

درد مشترک، صدای خاموش ما

تصویر
نمی‌دانم چرا گاهی بی‌هیچ دلیل روشنی، ناگهان چیزی در درون آدم می‌شکند. حال آدم از درون به‌هم می‌ریزد، انگار موجی از اندوه، بی‌اجازه، تمام تار و پود وجودت را دربر می‌گیرد. هرچقدر تلاش می‌کنی لبخند بزنی، امیدوار باشی، پیش بروی، باز هم غم و اندوهی نامرئی پشت سرت قدم برمی‌دارد، سایه به سایه، سنگین‌تر از همیشه. می‌کوشی که با کلمات رنجت را مهار کنی، با واژه‌ها اندکی آرام شوی، اما در تکاپوی کلمات و هم‌سویی با رنج، خودت را گم می‌کنی. کلمات گاهی تسکین‌اند و گاهی تیغ؛ گاهی پلی‌اند میان تو و جهان، و گاهی سدّی بزرگ میان تو و آرامش. انگار این اندوه تنها اندوهِ من نیست. اندوهی‌ست که در چشم‌های همه‌مان خانه کرده؛ در زنان شهر، در کودکان خسته، در پیرزن‌هایی که نان شب را نمی‌دانند از کجا بیاورند، در جوان‌هایی که آرزوهایشان را تا گور حمل می‌کنند. چهره‌ها خسته‌اند، خالی‌اند، و اگر لبخندی هم می‌زنند، شاید فقط نقابی باشد برای هزار درد پنهانی که در سینه می‌پرورانند. در ظاهر، من خوشحالم؛ شغلی دارم، در بیرون از خانه کار می‌کنم، فعال و مستقل به‌نظر می‌رسم. اما گاهی این‌همه درد و غم که در اطرافم می‌چرخد، مرا...
بیشتر بخوانيد

صندوق رویا های سوخته؛ سر نوشت دانشجویان دختر در افغانستان

تصویر
ساره، دختری ۲۶ ساله و دانشجوی طب، از رنجی می‌گوید که پس از ممنوعیت تحصیل برای دختران، روز و شبش را تلخ کرده است. او اکنون در خانه، از دیدگان مردم دور و در تنهایی، با دردهای بسیار می‌جنگد. ساره با لحنی اندوهگین، دل پردردش را باز می‌کند: "دانشگاه همه چیز من بود. از کودکی رویای داکتر شدن را در سر می‌پروراندم. می‌خواستم به مردم محروم و دورافتاده روستاهای افغانستان کمک کنم؛ دانشگاه تنها جایی بود که به من اجازه می‌داد تا این رؤیا را عملی کنم. هر شب، وقتی سرم را روی بالش می‌گذاشتم، با خودم فکر می‌کردم که صبح دوباره بیدار شوم، بیک کتاب‌هایم را بردارم و به کلاس بروم. از دید من، آن کلاس‌ها و درس‌ها، مسیر روشنی به آینده‌ای پر از امید بودند. همیشه بیک کتاب‌هایم را صندوق رؤیاهایم می‌نامیدم، پر از کتاب‌هایی که هر کدام‌شان برایم دری به دنیایی جدید می‌گشودند. هیچ‌گاه از درس خواندن خسته نمی‌شدم. هر شب تا دیر وقت در سکوت خانه به مطالعه می‌پرداختم، حتی وقتی همه در خواب بودند. برای من، رسیدن به این هدف، همانند نفس کشیدن بود. در خیال خود، لباس سفید دکتری را به تن می‌کردم و با لبخن...
بیشتر بخوانيد