کابل بلاگ - فریادی از دلِ تاریکی

گاهی زخم‌هایی که بر جان و روح یک ملت حک می‌شوند، فراتر از دردهای فردی‌اند؛ آن‌ها به نمادی از رنج جمعی، مقاومت و ایستادگی تبدیل می‌شوند. برای ما، زندگی در سایه‌ی طالبان چیزی جز زخم‌های عمیق و امیدهای سرکوب‌شده نبوده است. هر روز، هر لحظه، این زخم‌ها با ما هستند و یادآور ظلمی‌اند که بر ما روا داشته شده است. دختران ما از رفتن به مکتب محروم شده‌اند، کتاب‌هایی که باید در دستانشان باشد، حالا خاک می‌خورند. زنانی که زمانی ستون‌های جامعه بودند، اکنون پشت دیوارها حبس شده‌اند، گویی صدا و حضورشان هرگز وجود نداشته است. مادرانی که برای آینده فرزندانشان رؤیا می‌پروراندند، اکنون باید نظاره‌گر شکستن این رؤیاها باشند. پدرانی که برای آزادی خانواده‌هایشان جنگیدند، امروز یا مجبور به سکوت‌اند یا با خطر جانشان مواجه شده‌اند. این زخم‌ها تنها نشانه‌ای از ظلم نیستند، بلکه خراش‌هایی‌اند که بر امید و آرزوهای ما نشسته‌اند. هر روزی که می‌گذرد، ما با داستان‌هایی روبه‌رو می‌شویم از دخترانی که آرزوی درس خواندنشان به گور سپرده می‌شود یا زنانی که برای بقا، مجبور به ترک وطن شده‌اند. هر زخم، قصه‌ای است از دردی که بر این...

I woke up to the sound of my alarm. It was still dark outside, and a heavy silence filled the air. I put on a long black dress, covered my face with the veil, and stepped out of the house. In the biting cold of the early morning, I walked toward the hospital, step by step. The streets were void of life and filled with silence, while my mind was occupied with the tasks and stories I would face that day—stories of pain and wounds that I see reflected in my patients’ eyes every day. Upon entering the hospital, I began my work. As a nurse, I've grown accustomed to seeing signs of exhaustion and pain on the faces of my patients. But that day, a woman sat before me whose gaze was different; her eyes seemed to pull me into the depths of her soul. A weary face, hidden behind a heavy veil, yet there was a strange calm and satisfaction in her eyes. She had a slight smile on her lips, a smile that seemed to conceal thousands of unspoken words. When it was her turn, she approached me with ...

صبح با صدای زنگ ساعت از خواب بیدار شدم. هوا هنوز تاریک بود و سکوت سنگینی همه جا را فرا گرفته بود. لباس بلند سیاه را به تن کردم و روبند را روی صورتم کشیدم. از خانه بیرون شدم و در سرمای سوزناک صبحگاهی، قدم به قدم به سوی شفاخانه رفتم. خیابان‌ها خالی از زندگی و پر از سکوت بودند، و من در فکر کارها و داستان‌هایی بودم که آن روز قرار بود با آن‌ها روبه‌رو شوم؛ داستان‌هایی از رنج و زخم که هر روز بخشی از آن‌ها را در چشمان بیماران می‌بینم. وارد شفاخانه شدم و کارم را آغاز کردم. به‌عنوان یک نرس، عادت کرده‌ام در چهره بیماران، نشانه‌هایی از خستگی‌ها و دردهایشان را ببینم، اما آن روز، زنی روبه‌رویم نشست که نگاهش متفاوت بود؛ نگاهش انگار مرا به عمق وجودش می‌کشاند. چهره‌ای خسته، در برقع سنگینی که صورتش را پنهان کرده بود، اما در چشمانش نوعی آرامش و رضایتی عجیب موج می‌زد. لبخند کوچکی به لب داشت، لبخندی که انگار هزاران حرف ناگفته پشت آن پنهان بود. وقتی نوبتش شد و با گام‌های سنگین به‌طرفم آمد، به سختی نفس می‌کشید. از او خواستم روی تخت بنشیند تا معاینه‌اش کنم. خودش را "گلالی" ( مستعار)معرفی کرد ...

با اعلام پیروزی دوباره دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، برای بسیاری از زنان افغانستان که در سال‌های اخیر در میان سختی‌ها و محدودیت‌های طالبان زندگی کرده‌اند، موجی از ناامیدی و نگرانی پدید آمده است. این زنان که چشم‌انتظار حمایت بین‌المللی و فشار سیاسی بر طالبان برای احقاق حقوق اولیه‌شان بودند، اکنون در سایه ریاست جمهوری ترامپ امید کمتری به بهبود شرایط خود می‌بینند. ترامپ در دوره اول ریاست جمهوری خود با طالبان به توافقی دست یافت که به خروج سریع نیروهای آمریکایی از افغانستان منجر شد و قدرت را برای طالبان فراهم کرد تا کشور را بار دیگر تحت کنترل خود درآورند. این توافق که در نهایت به خروج کامل نظامی در دوران ریاست جمهوری جو بایدن منجر شد، ضربه بزرگی به دستاوردهای زنان افغان در حوزه‌هایی چون آموزش، اشتغال، و آزادی‌های فردی زد. این خروج، بسیاری از زنان را از امکان دستیابی به حقوق اولیه‌شان محروم کرد و فضای تاریکی برای زنان و دختران افغانستان ایجاد نمود. اکنون، با بازگشت ترامپ به قدرت، ترس از آن وجود دارد که سیاست‌های غیرمداخله‌جویانه‌ای که او پیش‌تر در پیش گرفته بود، با تمرکز ...

ساعت از دوازده شب گذشته بود و در تاریکی اتاق، تنها صدای تیک‌تیک ساعت به گوش می‌رسید. چشم‌هایم بسته بود، اما ذهنم همچنان در دنیایی بی‌پایان از افکار پرسه می‌زد. هیچ دلیل روشنی برای بی‌خوابی‌ام نداشتم، فقط سکوت شب را احساس می‌کردم که مثل وزنه‌ای سنگین روی سینه‌ام افتاده بود. احساس می‌کردم گم شده‌ام؛ در این سکوتِ پر از اضطراب، چیزی گم شده بود که نمی‌توانستم پیدایش کنم. به هیچ چیز نمی‌توانستم فکر کنم، تنها احساس سنگینی داشتم که از تمام وجودم عبور می‌کرد. دستم به سمت موبایلم رفت. شاید در این سکوت شب، در دنیای بی‌پایانی که ذهنم را درگیر کرده بود، چیزی پیدا کنم که آرامم کند. چند دقیقه‌ای در شبکه‌های اجتماعی گشتم، مثل همیشه دنبال چیزی می‌گشتم که بتواند این حال و هوای بی‌روح را از من بگیرد. انگار در دریای شب به دنبال نوری می‌دویدم که شاید برای لحظه‌ای هم که شده، از این احساس خفه‌کننده رهایی پیدا کنم. ناگهان، خبری به چشمم خورد که همه چیز را تغییر داد. خبری که به ناگاه ضربه‌ای سنگین به قلبم وارد کرد: «خودکشی دختر دانش‌آموزی از افغانستان در ایران.» چشمانم به سختی باز ماند. انگار این جمله مثل ...

مرگ گل بی‌بی نماد ظلم سیستماتیک طالبان علیه زنان طی دهه‌ها و به ویژه پس از به قدرت رسیدن دوباره طالبان در سال ۲۰۲۱، به یکی از موضوعات دردناک و نگران‌کننده در عرصه حقوق بشر تبدیل شده است. طالبان در طول این مدت محدودیت‌ها و قوانین سختگیرانه‌ای بر زنان و دختران افغان اعمال کرده‌اند که شامل محرومیت از آموزش، ممنوعیت کار در بسیاری از مشاغل و حضور در محیط‌های عمومی بدون محرم است. یکی از نمونه‌های اخیر خشونت این گروه بر زنان، مرگ دردناک گل بی‌بی است که به‌دلیل مقاومت او در برابر تخریب کشت‌زارهایش، با ظلمی بی‌رحمانه مواجه شد. مرگ گل بی‌بی نشانه‌ای از ادامه و تشدید خشونت‌ها و تبعیض علیه زنان در افغانستان و محرومیت آن‌ها از حقوق اساسی‌شان است. گل بی‌بی؛ قربانی خشونت نظام‌مند گل بی‌بی، زنی ۵۵ ساله از ولایت تخار، در تلاش برای حفظ کشت‌زارهایش با برخوردی وحشیانه از سوی طالبان مواجه شد. او پس از نشان دادن مقاومت در برابر تخریب کشت‌زارهایش به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفت و پس از چند روز به دلیل شدت جراحات جان باخت. این برخورد غیرانسانی و بی‌رحمانه، علاوه بر به جا گذاشتن زخم‌های جسمی و روحی ع...

زنان افغانستان، با کوله‌باری از آرزوها و اهداف روشن، این روزها در گودال تاریک طالبان گرفتار شده‌اند. این وضعیت، نه تنها به زندگی شخصی آن‌ها آسیب می‌زند، بلکه به نسل‌های آینده نیز لطمه می‌زند. در جوامع مدرن، زنان به عنوان نیمی از جمعیت، نقش حیاتی در پیشرفت جامعه ایفا می‌کنند. اما در افغانستان، این نقش به طرز وحشتناکی نادیده گرفته شده و آنان به محبس‌های خانگی رانده شده‌اند. محدودیت‌های شدید بر زنان در افغانستان، به ویژه از زمانی که طالبان دوباره به قدرت رسیدند، زندگی آن‌ها را به ورطه‌ای از ناامیدی و سرکوب کشانده است. آن‌ها از حق تحصیل، کار، و حتی حرکت آزادانه محروم شده‌اند. این محدودیت‌ها نه تنها بر کیفیت زندگی آن‌ها تأثیر منفی می‌گذارد، بلکه سبب ایجاد احساس بی‌هویتی و ناامنی در آن‌ها می‌شود. بسیاری از زنان جوانی که آرزو داشتند پزشک، معلم یا مهندس شوند، اکنون در خانه‌هایشان محبوس مانده‌اند و روزها به دنبال راهی برای فرار از این وضعیت هستند. درد و رنجی که زنان افغان در این شرایط تحمل می‌کنند، فراتر از سرکوب‌های فیزیکی است. آن‌ها با فشارهای روانی، اجتماعی و اقتصادی نیز مواجه‌اند. ...