کابل بلاگ - فریادی از دلِ تاریکی

زن ستیزی در افغانستان ریشه در باور های افراطی دارد. باور های که در آن مردان به مثابه زنان جنس اول محسوب میشوند. زنان در طول بیست سال گذشته برای یافتن جایگاه اجتماعی با پدیده شوم زن ستیزی،با تابو شکنی های فراوانی توانسته بودند که اندک جایگاه انسانی کسب کنند. ما شاهد تغییرات چشمگیری در زندگی زنان بودیم .اما این تغییرات را می‌توانستیم فقط در شهر ها مشاهده نمایم. در روستا ها زنان به همان رسم همیشگی شان زندگی داشتند. در روستا ها مردان در رائس خانواده قرار دارند. مردان جنس اول هستند و زنان جنس دوم . برای اینکه زن را بومی ساخته باشند اسم/لقب « سیاسر» را بر آنها گذاشته اند.سیاسر موجود بسا ضعیف و ناقص العقل و نا توانتر از مرد محسوب میشوند.در روستا ها زنان به عنوان مادران، خواهران و یا همسران یاد میشوند و حیثیت آبروعزت را برای مردان دارند. مردان از بردن اسم اعضای مؤنث خانواده شان میان دیگران احساس شرم میکنند و اسمای یاد شده را جایگزین اسمای اصلی زنان می سازند. نهاد های حامی حقوق زنان با راه اندازی سمینار های آگاهی دهی برای خانواده های زنان روستا نشین می توانست در بهبود زندگی آنها کمک کنند. ا...

.این روزهای سخت عذاب بی پایان است روزهایی که هر ساعت با غم و درد می گذرد. عادت‌ام شده است، کنار پنجره اتاقم می نشینم و از پشت شیشه زیبایی های حیاط را تماشا می کنم. آری، سپری شدن روزهایمان هم همین گونه است، همهزیبایهای جاری را از پشت شیشه تماشا می‌کنیم. گاهی که به این روز ها فکر می کنم، خود را در میان مرگ و زندگی می بینم. روزهای سرد گوشه‌ اتاق می نشینم. گاهی نوری که از شیشه می گذرد، صورتم را لمس می کند، گویی به یاد من است و به من یادآور می‌شود، این نور خورشید، نور زندگی توست. شب ها گوشه‌ی اتاق سرد می نشینم، با قلم و کتابم حرف می زنم، گاهی از روزهای خوبی می نویسم که گذشت، اما دستم از نوشتن روز های جاری می لرزد. از کدام درد بیشتر بنویسم؟ از گرسنگی؟ بیکاری؟ از ظلم و ستم طالبان؟ از دستگیری زنان توسط طالبان؟ از دختران محروم از تحصیل و...؟؟ وقتی به این نکات فکر می کنم، اندوهی مبهم وجودم را فرا می گیرد. مگر چی کاری از دستم بر می‌آید؟ مگر ممکن است رویا های مان را از سرنوشت‌ مان جدا کنیم؟ زمستان دارد تمام می شود. رنگ محیط تغییر می کند درختان در حال جوانه زدن هستند ...