کابل بلاگ - فریادی از دلِ تاریکی

حدود یکسال قبل، یکی از کتابخانه های شهر مزار شریف  به منظور ترویج فرهنگ مطالعه، برنامه کتاب خوانی را میان دختران و پسران برگزار نمود و این روند تا اوایل آگوست ادامه داشت. من و تعدادی از دختران و پسران دیگر توانستیم  عضویت دایمی این کتابخانه را بدست بیاوریم. داشتن عضویت دایمی در  این کتابخانه برایم خیلی مهم بود، چرا که توان مالی برای خرید هر کتاب را نداشتم و با به دست آوردن عضویت این کتابخانه، کتاب‌های دلخواهم را رایگان بدست می‌آوردم. تیم ما که متشکل از دختران و پسران بود  با ختم مطالعه هر کتاب یک نشست فرهنگی را به منظور تبادل نظر  و به اشتراک گذاری داشته های مان برگزار میکردیم. زندگی ما بسوی فردای بهتری در حرکت بود  و هر روز برای ما یک آغاز بهتری بود، هر چند که زندگی زنان، در جامعه مردسالار افغانستان همواره دشوار  است. از فضای خانواده تا شهر و کوچه و بازار، ما دشمن داریم. به ویژه وقتی زنی کتاب می خواند، دشمنان فراوانی پیدا می کند. این جامعه فقط زنان ساکت و خاموش و فرمانبردار را دوست دارد.  با آن همه،  جایگاهی در میان اجتماع داشتیم. قانونی بود...

 به عنوان یک دختر ، آنچه را که به عنوان حقوق خودمیشناسم  ، حق کار ، تحصیل ، فعالیت های اجتماعی ، درنهایت حرمت گذاشتن به موجودیتم به عنوان یک انسان از  سوی مردان . اما متاسفانه که  بدست آوردن ابتدایی ترین حق در جامعه مردسالار افغانستان همواره   دشوار بوده است .  در طول بیست سال گذشته زنان زیادی با مبارزه و حق طلبانه خویش،  نقش کار آفرینی را در جامعه ایفا کرده بود اند . سه ماه قبل زندگی زنان اندکی به روال نورمال پیش میرفت ، نهادهای حامی زنان وجود داشت که در راس آن زنان حضور فعال داشتند ،  ظاهر شدن زنان  در پرده های تلویزیون،  و حضور دختران در مکاتب و دانشگاه ها ، صحبت کردن زنان و دختران از یک آینده درخشان ، این همه امیدی تازه به زندگی ما میبخشید . قطار زندگی ما که بسوی یک آینده بهتر  در  حرکت بود ، ناگهان به یک کابوس تلخی مبدل شد دهم اگست ، روزی که سر نوشت زندگی زنان نشستن در پستوی خانه شد . بهبود وضعیت حقوق زنان ، بر میگردد به کارکرد نهاد های آموزشی ، زیرا نهاد های آموزشی در تولید ، باز تولید و ترویج ارزش ها نقش اساسی را دا...

به تازگی، برخی از مراکز خصوصی آموزشی در شهر مزارشریف  به روی دختران و زنان باز شده است. حدود یک ماه قبل، همین که این مراکز آموزشی باز شدند، من سریع در یکی از صنف های آموزش زبان انگلیسی ثبت نام کردم.  کمتر کسی به ویژه زنان و دختران جرات می‌کند به مراکز آموزشی حضور یابد. از یکسو فقر و ناداری بیداد می کند و از سوی دیگر، همه زنان در همه جا، احساس نا امنی می کنند. یکماه است که برای آموزش زبان به یکی از مراکز آموزشی می‌روم و فقط دو دانش آموزش در یک صنف هستیم. دیروز شنبه 27 نوامبر که پا به صحن مرکز آموزشی گذاشتم، چشمم با برگه‌هایی خورد که دور تا دور دیوارها و پنجره‌های مرکز آموزشی نصب شده بود. این برگه شامل ده دستور جدید طالبان برای زنان در مراکز آموزشی می شود. همه دستورها از قرون وسطا آمده اند. به طور نمونه یکی از این دستورها اینگونه است: «مراکز آموزشی باید برای دانش آموزان دختر موتر مشخص کرایه کند و میان راننده و دختران پرده بزند و شیشه موتر را نیز پرده بگیرد.» برعلاوه، دستور داده شده است که همه زنان و دختران، در مراکز آموزشی حجاب شرعی به رنگ سیاه بپوشند. در طول تاریخ افغانستان، زن...